Allereerst het goede nieuws: We zijn weer met Joke herenigd, die na haar ontslag uit het ziekenhuis, waar zij ter observatie was, weer naar ons is gekomen met een snelle Audi taxi. Alles gaat goed met haar, maar behalve blauwe plekken heeft zij nog wat last van nekspieren die nog tot rust moeten komen. Zij loopt nu nog met een kraag , om deze spieren te ontlasten.

Vanochtend zijn we na het ontbijt vertrokken in droge omstandigheden, lekker koel vergeleken met gisteren. De temperatuur was nu 25 graden die in de middag opliep naar 32 graden maximaal. In de ochtend kregen we nog een verfrissend bui, die sommigen onder ons tot het dragen van een regenjack dwong, terwijl de andere helft die meer optimistisch was en hun regenjacks in de bus hadden gelaten, stoïcijns doorreden. Na een kwartier werd het echter weer droog en reden we nu door een zeer mooi en bijna verlaten glooiend landschap. Af en toe kwamen we een paar fietsers tegen, meestal echtparen en een enkele racefietser. In het begin zat er een venijnige klim in naar een soort plateau. Het voordeel van een klim is echter dat we ook later een afdeling kregen die mooi en langs was. De gehele dag bleef het klimmen en dalen tussen de 120 en maximaal 300 meter hoogte. De lunch was ongeveer na 105 km, precies na het passeren van de voormalige Oost-Duitse grens en was weer goed. Pannenkoeken en een broodje met een heerlijke salade.

Na de lunch mochten we eerst nog flink klimmen tot 325 meter naar een golfterrein, waar we weer -ditmaal- een korte afdaling hadden. De rest van de route werd in een flink tempo afgelegd tussen de graanvelden en uitzicht op een aantal heuvels van het Thuringer wald.

De jeugdherberg was meer een hotel met zeer ruime kamers (voor de meesten) met douche en toilet op de kamer èn met opgemaakte bedden, wat een luxe. De maaltijd was uitstekend en duidelijk voor onze fietsersgroep gemaakt: spagetti carbonara en salades. De maaltijd was natuurlijk ook bijzonder door het weerzien van Joke.